من معتاد نمیشم

هیچکس نمی خواد معتاد باشه. اگه از یه معتاد هم سوال کنی که چی شد معتاد شدی؟ مطمئن باش نمیگه: جاتون خالی، 20 سال پیش نشستم پای منقل، دعا کردم که به امید خدا مصرف مواد رو شروع کنم تا در آینده یه معتاد حرفه ای بشم. خود این آدم هم نفهمیده چطور معتاد شده. میگه: یه مدت مرتب با دوستام مصرف کردم، یه روز که دوستام نبودن دیدم بدنم درد میکنه، حالم خوب نیست و باید باز مصرف کنم، به همین سادگی.

الان در کشور براساس آمارها تقریباً 20 درصد معتادای شدیداً درگیر هم خبر ندارن که معتادن. بهشون بگی معتاد، ناراحت میشن و خودشون میگن: همین فردا اگه بخوایم میذاریم کنار. بعد که میگی خوب بذار کنار، میگه: خوب    نمی خوام بذارم کنار، چون هنوز مصرف لذت داره. معتاد هم خودش رو معتاد نمیدونه چه برسه به اینکه یه آدم سالم تصور کنه که یه روز معتاد میشه.

همه ما فکر می کنیم که با بقیه فرق داریم. عشقمون، ارتباطمون با خدا، درس خوندنمون و هوشمون با بقیه فرق داره. اینجاست که میگیم مصرف ماهم فقط برای تفننه نه برای معتاد شدن. این آدم معتاد یه روز که جلو آینه         می ایسته و خودشو نگاه میکنه، چهره داغون و خراب خودش رو هنوز زیبا و جوون میبینه و نمی خواد بپذیره که الان دیگه یه معتاد واقعی شده. آدما انگار یه جورایی همیشه تو انکار نقطه ضعفاشون هستن.

منبع: کتاب 44 باور غلط جوانان درباره اعتیاد

مؤلف: دکتر هومان نارنجی ها